Złote myśli Małego S. – ciąg dalszy

Pisałam już, że uwielbiam rozmawiać z moim dzieckiem? Bo uwielbiam.
Uwielbiam też słuchać jak rozmawia z innymi. Dzięki temu mogę zobaczyć świat jego dziecięcymi oczami. W prostych, nieskomplikowanych kategoriach. Czasem są to naprawdę cenne lekcje życiowych mądrości, a czasem lekcja poczucia humoru. Zdarza się to bardzo często wtedy, gdy ta prosta wizja świata połączona z wyobraźnią małego dziecka spotyka się z bardzo konkretnym i przynajmniej teoretycznie logicznym, dorosłym myśleniem. Opiszę Wam dziś niedawną sytuację z naszej kuchni.

To prawdziwe złote myśli Małego S.

Udział biorą:
– Mały S. – reżyser i główny bohater,
– Dziadek – rozmówca,
– Ja – świadek i bierny obserwator.

Otóż, w naszej kuchennej szafce jest park safari (dla niewtajemniczonych, to coś na kształt zoo; swoją nazwę zaczerpnął z bajki pt. „Stacyjkowo”, gdzie jest właśnie takie miejsce z egzotycznymi zwierzętami). Moje dziecko często wypuszcza stamtąd zwierzątka, żeby sobie pobiegały po kuchni, kiedy ja przygotowuję posiłki, a czasem… one same mu stamtąd uciekają i musi je łapać. Karmi je także owocami, głaszcze i przytula, kiedy ich mamusie idą do pracy. 😉 Najbardziej niesforne są małpy i nosorożce. 😉

Wracając do głównego wątku. Przygotowuję śniadanie. Obok Mały S. oporządza zwierzęta. Akuat wchodzi Dziadek i słyszy: – Mamuś, nosorożec mi ucieka!
Na to dziedek od razu: – Przecież nosorożec, by się tam nie zmieścił, bo jest duży.

Co Wy na to? Zmieściłby się, czy nie?

Mały S. odpowiada mu tak: – Eeee… Dziadek! Taki mały to się przecież zmieści. Nie taki duży.
Dziadek najpierw wziął głęboki oddech, a potem skwitował to tak: – Chyba muszę lepiej się przygotowywać do rozmów z Tobą. 🙂 🙂 🙂
Cóż…. 😉

Kilka godzin później, znów w kuchni. Jemy obiad, a S. mówi do mnie:- Popatrz, mamuś, tam bobry mają tamę tamę!
Ponownie reaguje Dziedek: To my już mamy w domu małpy, barany, nosorożca, bobry, leniwce, psy, koty…. Chyba tylko żyrafy nie ma!
Mały S.: Bo żyrafa poszła się paść. 😀 😀 😀

KURTYNA! 🙂